Melankoli ruhumu sarıyor.
Etrafıma bakıyorum. Çok kalabalık.
Herkesi, her şeyi çok net görüyorum.
Hiçbir şey hissetmiyorum.
Yalnız değilim sanıyorum.
Fark ediyorum.
Yıllardır yalnızım.
Herkesle konuşuyorum.
Herkesi dinliyorum.
Ben susuyorum.
Kimsenin bakmadığı bir yerde kendime dönüyorum.

Melankoli, kaybolan bir huzurun ve hatırlanamayan anıların izlediği bir duygudur. Bu proje, yalnızlık ve içsel boşlukla birlikte, bir bireyin kendini unutulmuş, dışlanmış ya da yalnız hissetmesinin evrimini görsel bir dilde yansıtmaktadır. Fotoğraf, bu derin duyguların anlamını estetik bir biçimde aktarabilen bir araçtır. Yalnızlık, bireyin çevresiyle olan bağlarını kaybetmesinden, kendi iç yolculuğunda kaybolmasına kadar uzanan bir süreçtir.
Proje, yalnızlık ve melankolinin, içsel bir anlam arayışı olduğuna dikkat çeker. Her fotoğrafın bir anlamı, bir hikayesi, bir zamanı vardır. Fotoğraflar aracılığıyla izleyiciye, yalnızlıkla yüzleşmenin zorluğu ve bu yalnızlığın bireyi daha derin düşünmeye yönlendiren bir fırsat sunduğu anlatılır. Her bir kare, yalnızlık içinde kaybolmuş bir benliği keşfetmek ve anlam aramak için bir yolculuğun izlerini taşır. “Kimsenin bakmadığı bir yerde kendime dönüyorum” ifadesi, sanatçının dış dünyadan ve insanların yargılarından uzaklaşıp, kendi iç dünyasına dönmenin zorluğunu ve önemini simgeleyen kavramsal bir paradigmadır.