Türkiye’nin ulaşım tarihinde derin izler bırakan TCDD, yalnızca bir ulaşım ağı değil, aynı zamanda geçmişle bugün arasında bir köprü niteliği taşıyor. Tren garları, sadece yolcuların gelip geçtiği istasyonlar değil; insanların anılarını, bekleyişlerini ve vedalarını barındıran sessiz tanıklardır. Ancak bazı yapılar, zamanın içinde unutulmuş, işlevselliğini yitirmiş ve kendi kaderine terk edilmiştir.

Bu proje, Balıkesir’de bulunan ve bir zamanlar hareketin, üretimin, emeğin mekânı olan Eski Depo binasının bugünkü sessiz çöküşüne odaklanıyor. Bir dönemin canlı hafızasını taşıyan bu yapı, 2019’da çıkan yangınla birlikte tamamen kullanılamaz hale gelmiş ve kaderine terk edilmiştir. Zamanla bir harabeye dönüşen depo, artık sadece doğanın ve mekâna sığınanların sahip çıktığı bir yer hâline gelmiştir.

Yapının yüzeyinde beliren çatlaklar, dökülen sıvalar, paslanmış metal parçalar ve kırılmış camlar, yalnızca fiziksel bir yıkımı değil, aynı zamanda bir geçmişin silikleşen izlerini de anlatıyor. Burada her şey, zamansız bir bekleyişin içinde asılı kalmış gibi: Kullanılmayan raylar, boş pencereler, duvarlara sinmiş duman izleri… Bir zamanlar insanların hareketliliğiyle yankılanan depo, artık sessizliğin ve çürümenin hüküm sürdüğü bir alana dönüşmüş durumda.

Belgesel fotoğraf yaklaşımıyla hazırlanan bu seri, terk edilenin sadece bir bina olmadığını, aynı zamanda bir hafızanın, bir işleyişin ve geçmişin de zaman içinde unutulduğunu vurguluyor. Bu fotoğraflar, mekânın çürüyüşünü belgelerken aynı zamanda ona yeni bir anlam kazandırıyor: Yok olanın estetiği, terk edilmişliğin ağırlığı ve hatıraların silik izleri…

“Terk Edil(m)iş”, bir yıkımın ve dönüşümün sessiz hikâyesini anlatıyor.